Normaal gezien was de Beau de l’Air gesloten voor verbouwingen, maar toen Bobtje Blues hen de mogelijkheid aanbood om Tim Lothar te plaatsen voor één van slechts twee Belgische concerten, konden Kat en Jo, als pure liefhebbers van het genre, het niet over hun hart krijgen om dit aan hen te laten voorbij gaan. Dat was een maand of zo geleden.
En vandaag om vier uur in de namiddag werden de werken gestaakt, cementkuipen werden zo veel als mogelijk naar de zijkanten getrokken, de muur werd nog extra gestut, frigo’s bij aangevuld, het meeste zwerfstof werd uit de lucht verdreven door deur tegen venster open te zetten, tafels en stoelen werden aangebracht  nadat het laatste puin van de dag naar buiten het trottoir werd opgesleept, en alles was klaar voor een uitzonderlijk en éénmalig werfconcert.

In afwachting van de eerste set, vroegen we ons af, hoe het toch komt dat onze Belgische clubs zo wars zijn van akoestische acts. Ze willen het risico niet nemen ?!? Welk risico ? Wie niet waagt, niet wint, en daarbij komt nog, wat niet gekend is, wordt niet bemind. Als deze artiesten een kans geboden wordt, zullen ze het ‘grote’ publiek snel overtuigd hebben, en dan hoef je al niet meer van risico te spreken. Bijkomend voordeel is, dat je met een akoestische zanger/gitarist of zelfs band nog een mooie en genietbare soundscape kan creëren in kleinere omgevingen zoals cafés en clubs. Met electrische bands zit je in deze gelegenheden altijd véél te luid, onvermijdelijk, want de drums moeten al overklast worden. Het wordt haast ongenietbaar en na vijf nummers hoor je nog enkel een blur van bijna ondefinieerbare geluiden. Laat staan dat je nog kan genieten van een mooi solootje. Hiermee wil ik nu niet gezegd hebben dat electrisch versterkte bands moeten geweerd worden uit de clubs, verre van, maar laat tenminste de anderen ook een kans.

In elk geval heb ik ten zeerste genoten van Lothar’s prestatie. Een setje van Tim Lothar is geen saaie slaperige bedoening. Hij bespeelt zijn gitaar heel percussief, in de stijl van een Son House, hetgeen het ritmische aspect van de muziek zeer levendig houdt. Hij zingt luid en krachtig, net zoals die ouwe delta-rakkers, die zich destijds meer zonder dan met micro, moesten verstaanbaar maken in de juke-joints en op straathoeken. Onze Deen is nog gegroeid en wordt zwarter met de dag. Hij lijkt nu helemaal uit de drassige oevers van de Mississippi te zijn ontsproten. Hij gelooft in wat hij doet. Dat maakt het verschil. Luister maar naar zijn opener “Someday Baby Blues” van John Estes. Fingerpicking met vaste hand, tegelijk baspatronen spelend en melodielijnen op de hoge snaren. Robert Johnson gescheten. Heeft hij ook één en ander aan de duivel verpacht op een nachtelijk kruispunt, ergens te velde in de Deense Marken, in ruil voor wat verhoogde dexteriteit op de gitaar ? Nope, net zo min als Johnson. Gedrevenheid brengt zulke resultaten. “Mississippi Aberdeen” van Bukka White, nog zo’n parel, en hij verliest geen tiende secondje zijn tempo en ritme. Als je de ogen sluit, zou je zweren dat er twee gitaristen op het podium zitten.

Tim Lothar trakteert ons in twee sets op niet minder dan zevenentwintig songs van zowat alle gekende delta groten, Charley Patton, Son House, Willie Brown, Robert Johnson, Bukka White, Sleepy John Estes en Mississippi John Hurt. Maar ook de Texaanse jailbird Huddie Ledbetter komt aan bod. En hij sleept er nu ook nog een portie North Mississippi Hills Country trance bij, met “Peaches” van Fred McDowell. Hij brengt dit uitgebreide repertorium met een duidelijke Lothar-signatuur. Daar tussenin zitten zijn eigen zeer sterke songs, zoals “In It for the Ride”, “I Will Be Home Again” en “Bad Luck” waarbij ik aan Doug MacLeod moet denken. En ik noem er maar enkele van de allemaal goed !!
Dit was een zeer sterk concert van een echte bluesman from the northern countries. Spijtig dat hij niet meer gigs kon versieren hier te lande. Dommage zeggen ze in ’t Frans. Gelukkig is er nog Bobtje die met de man door de Benelux trekt als hij naar het zuiden afzakt. Hij is ook de man die je kan contacteren als je Tim Lothar naar je etablissement wil halen.
Bedankt Tim voor dit prachtige concert, bedankt Kat en Jo om hun chantier beschikbaar te stellen voor de gig, en bedankt Bobtje om Tim hier naartoe te brengen. En voor de foto’s, natuurlijk !

Nog dit: als de werf van Beau de l’Air zal opgedoekt zijn, wordt het een uiterst geschikte plaats voor clubconcerten. Verwacht worden voor de eerstkomende maanden: Barrelhouse, Emma Hartwood & Friends, Beverley Jo Scott en Elliot Murphy. Amaai ni. Houd voor de exacte data onze kalender in het oog. De officiële opening vindt plaats op zaterdag 25 oktober. Om 15 uur kan je al een duveltje kopen, of iets anders uiteraard en om 20 uur komt Marino Noppe er een lap op geven, met een heleboel bekende gastmuzikanten in zijn kielzog. Dat kan niet missen. Allen daarheen. C.U.

witteMVS